احادیث و روایات از امام هادی (ع)

احادیث و روایات از امام هادی (ع)

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
اَلْحَسَدُ ماحِقُ الْحَسَناتِ وَالزَّهْوُ جالِبُ الْمَقْتِ؛
حسد، خوبیها را از بین مى‏برد و خودخواهى، دشمنى و بیزارى مى‏آورد.
[بحارالانوار ج 72 ص 199.]

احادیث و روایات از امام هادی (ع)

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
اَلْحَسَدُ ماحِقُ الْحَسَناتِ وَالزَّهْوُ جالِبُ الْمَقْتِ؛
حسد، خوبیها را از بین مى‏برد و خودخواهى، دشمنى و بیزارى مى‏آورد.
[بحارالانوار ج 72 ص 199.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
اَلْمِراءُ یُفْسِدُ الصِّداقَةَ الْقَدیمَةَ وَ یَحِّلُ الْعُقْدَةَ الْوَثیقَةَ وَ أَقَلُّ ما فیهِ اَنْ تَکُونَ فیهِ الْمُغالَبَةُ، وَالمُغالَبَةُ اُسُّ اَسْبابِ الْقَطیعَةِ؛
نفاق و دورویى، دوستى دیرین را از بین مى‏برد و پیمانهاى محکم و مطمئن را نیز بر هم مى‏زند و کمترین اثر آن، کشمکش و نزاع است و نزاع، اصلى‏ترین سبب جدایى است.
[بحارالانوار ج 78 ص 369.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
مَنْ اَمِنَ مَکْرَ اللّه‏ِ وَأَلیمَ أَخْذِهِ تَکَبَّرَ حَتّى یَحِلَّ بِهِ قَضاؤُهُ و نافِذُ اَمْرِهِ و مَنْ کانَ عَلى بَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ هانَتْ عَلَیْهِ مَصائِبُ الدُّنیا وَلَو قُرِضَ وَنُشِرَ؛
هرکس خود را از مکر و مؤاخده پروردگار در امان بداند، کبر ورزیده است، تا آن که قضاى الهى و دستور تخلف ناپذیر او گریبانش را بگیرد، و هرکس از طرف خداوند دلیل روشنى داشته باشد، (براى کارهایش دلیل شرعى داشته باشد) هرمصیبتى بر او

سبک و قابل تحمل خواهد بود، هر چند بدنش را قیچى کنند و پاره پاره شود.
[تحف العقول، ص 772.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
مَنْ رَضِىَ عَنْ نَفْـسِهِ، کَثُرَ السّاخِطُونَ عَلَیْهِ؛
کسى که از خود راضى باشد، دشمنانش زیاد خواهند شد.
[بحارالانوار، ج 78 ص 368.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
الشّاکِرُ اَسْعَدُ بِالشُّکِر مِنْهُ بِالنِّعمَةِ الَّتى اَوْجَبَتْ الشُّکر لِأَنَّ النِّعَمَ مَتاعٌ وَالشُّکْرُ نِعَمٌ وَعُقبى؛
کسى که شکر نعمت بجا آورد، براى سپاس سزاوارتر است از نعمتى‏که شکر دارد، چون نعمت‏ها کالایى است وشکر، هم نعمت است وهم آخرت.
[تحف العقول، ص 772.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
مَنِ اتَّقَى اللّه‏َ یُتَّقى وَمنْ اَطاعَ اللّه‏َ یُطاعُ
هر که از خدا پروا کند، از او پروا کنند، و هرکس از خدا اطاعت کند، اطاعتش کنند.
[تحف العقول، ص 770.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
اِنَّ اللّه‏َ جَعَلَ الدُّنیا دارَ بَلْوى وَالاْخِرَةَ دارَ عُقْبى وَجَعَلَ بَلوَى الدُّنیا لِثَوابِ الاْخِرَةِ سَبَبَا وَثَوابَ الاْخِرَةِ مِنْ بَلوَى الدُّنیا عِوَضا؛
خداوند، دنیا را جاى گرفتارى قرار داده و آخرت را سراى پـاداش، گرفتارى دنیا را سبب ثواب آخرت قرار داده و ثواب آخرت را عوض گرفتارى دنیا.
[تحف العقول، ص 772.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
اُذْکُرْ حَسَراتِ التَّفْریطِ بِأَخْذِ تَقْدیمِ الْحَزْمِ؛
حسرت وپشیمانىِ‏کوتاهى درانجام‏کارها را به یاد آور و با تصمیم جدّى و تدبیر جبران کن.
[بحارالانوار، ج 78، ص 370.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
مَنْ جَمَعَ لَکَ وُدَّهُ وَرَأْیَهُ فَاجْمَعْ طاعَتَکَ؛
کسى که دوستى و رأى خود را براى تو جمع کند؛ (دوستانه تو را راهنمایى کند) از او پیروى کن.
[تحف العقول، ص 772.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
مَنْ سَأَلَ فَوقَ قَدْرِ حَقِّهِ فَهُوَ أَولى بِالحِرمانِ؛
هر کس بیش از اندازه و حق خودش بخواهد، او به محرومیت شایسته‏تر اسـت.
[حیاة الإمام على الهادى ص 157.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
العُجْبُ صارِفٌ عَنْ طَلَبِ الْعِلْمِ داعٍ إِلَى الغَمْطِ والْجَهْلِ؛
خودبینى انسان را از دانش‏آموختن باز مى‏دارد واو را به نادانى و پستى مى‏کشاند.
[اعیان الشیعة، ج 2، ص 39.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
اَلعُقُوقُ یُعَقِّبُ القِلَّةَ ویُؤَدّى إِلَى الذِّلَّةِ؛
نافرمانى پدر و مادر کمبود را به دنبال دارد و به خوارى مى‏کشد.
[بحارالانوار، ج 74 ، ص 84.]

قالَ أبُوالحَسَنِ الثّالِث علیه‏السلام لِرَجُلٍ وقَدْ اَکثَرَ مِنْ اِفراطِ الثَّناءِ عَلَیْهِ: اَقْبِلْ عَلى شَأنِکَ، فإنَّ کَثرَةَ الْمَلَقِ یَهْجُمُ عَلَى الْظِنَّةِ، وَإذا حَلَلْتَ مِنْ اَخیکَ فى مَحَلِّ الثِّقَةِ فَاعْدِلْ عَنِ المَلَقِ إِلى حُسْنِ النِّیَّةِ؛
امام هادى (علیه‏السلام) خطاب به کسى که در ستایش از ایشان زیاده‏روى کرده بود، فرمودند: از این عمل بپرهیز و به کار خودت بپرداز، که تملّق زیاد سبب بدگمانى است و اگر اطمینان برادر مؤمنت از تو سلب شد، تملّق گویى را رها کن و حسن نیّت

نشان ده.
[مسند الإمام الهادى علیه‏السلام، ص 302.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
إِنَّ اللّه‏َ یُحِبُّ الجَمالَ وَ التَّجَمُّلَ وَیَکْرَهُ البُؤْسَ وَ البائِسَ ؛
خداوند زیبایى و آراستگى را دوست دارد و ژولیدگى و ژولیده را دوست نمى‏دارد.
[حیاة الإمام على الهادى ص 153.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
إذا کانَ زَمانٌ أَلْعَدلُ فیهِ اَغْلَبُ مِنَ الْجَورِ فَحَرامٌ أنْ یُظَنَّ بِاَحَدٍ سُوءٌ حَتّى یُعْلَمَ ذلِکَ مِنهُ، وَإذا کانَ زَمانٌ الْجَوْرُ أغلَبُ فیهِ مِنَ الْعَدْلِ فَلَیْسَ لِأَحَدٍ اَنْ یَظُنَّ بِأَحَدٍ خَیرا مالَمْ یَعْلَمْ ذلِکَ مِنْهُ ؛
زمانى که عدل و داد در جامعه بیش از ظلم و ستم باشد، در آن موقع حرام است که به کسى گمان بد ببرند، مگر وقتى که آن بـدى از وى معلوم شود، و زمانى که ظلم و ستم بر عدل و داد غلبه داشته باشد، سزاوار نیست احدى گمان خوب به کسى

ببرد، مگر وقتى که آن خوبى از او معلوم شود.
[بحارالانوار ، ج 17، ص 216.]

قالَ یَحَیَى بنُ عَبْدِالْحَمید: سَمِعْتُ ابَاالحَسَنِ علیه‏السلام یَقُولُ لِرَجلٍ ذَمَّ اِلَیهِ وَالِدا لَهُ فَقْالَ: اَلْعُقُوقُ ثَکَلُ مَنْ لَمْ یَثْکَلْ؛
یحیى بن عبدالحمید گوید: از امام‏هادى(علیه‏السلام)شنیدم که به مردى که نزد ایشان از پدر خود بدگویى کرد، فرمودند: نافرمانى پدر و مادر داغى است براى کسى که داغ ندیده است.(یعنى مثل آن است که پدر و مادرش از دنیا رفته باشند.)
[بحارالانوار، ج 78، ص 369.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
راکِبُ الْحَرُونِ اَسیرُ نَفْسِهِ وَالْجاهِلُ اَسیرُ لِسانِهِ؛
سوار بر مرکب چموش و خیره سر، اسیرِ جانِ خود و فردِ نادان، اسیرِ زبانِ خود است.
[بحار الانوار ج 78 ص 369.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
اِنَّ الظّالِمَ الْحالِمَ یَکادُ اَنْ یُعْفى عَلى ظُلْمِهِ بِحِلْمِهِ وَإنَّ الْمُحِقَّ السَّفیهَ یَکادُ اَنْ یُطْفِى‏ءَ نُورَحَقِّهِ بِسَفَهِهِ؛
ظالم بردبار (خردمند) ممکن است که با بردبارى خود مورد عفو و گذشت از ظلمش قرار گیرد، ولى حق‏دارِ نادان، ممکن است، به سبب سفاهتش نور حقش را خاموش کند.
[تحف العقول، ص 772.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
اَلنّاسُ فِی الدُّنیا بِالْأَموالِ وَفىِ الاْخِرَةِ بِالاَْعمالِ؛
ارزش مردم در دنیا وابسته به اموال است، و در آخرت بـه اعمال.
[بحارالانوار / /78 369.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
أَلدُّنیا سُوقٌ رَبِحَ فیها قَوْمٌ وَ خَسِرَ آخَرُونَ؛
دنیا بازارى است که جمعى درآن سود مى‏برند وگروهى زیان مى‏بینند.
[تحف العقول، ص 774.]

امام هادى (علیه‏السلام) فرمودند:
مَنْ هانَتْ عَلَیْهِ نَفسُهُ فَلا تَأْمَنْ شَرَّهُ؛
هر کس قدر خودش را نداند (ودر نظر خودش بى مقدار باشد) از شرّش ایمن مباش.
[تحف العقول، ص 774.]